Het wachten leek eindeloos te duren, maar toen het vliegtuig was geland, verzamelde iedereen zich voor de schuifdeuren. Mijn hart bonsde in mijn keel terwijl ik daar stond, omringd door mensen die net als ik wachtten op het moment dat hun vader, moeder, broer, zus of partner weer thuis zou komen. Weerzien Toen ik mijn vader zag door het glas, met een zoekende blik, voelde ik mijn hele lichaam tintelen van opwinding. Ik kon niet langer wachten en duwde het dwanglint opzij om hem zo snel mogelijk te omhelzen. Twee wachters probeerden me nog tegen te houden, maar ik glipte langs hen heen en viel mijn vader in de armen. Ik omhelsde hem zo stevig zoals ik nooit eerder iemand heb gedaan en ook nooit meer zal doen. Veilig thuis Dit zijn momenten die ik voor altijd zal koesteren. Het maakte mij niet uit hoe lang hij was weggeweest, hoeveel contact we hadden gehad tijdens zijn missie of hoeveel brieven en cadeautjes hij me had gestuurd. Het enige dat telde was dat hij weer veilig thuis was en dat we elkaar konden omhelzen. |
©eigen beeld, papa ophalen, 2015
De vader van Louise (26) en Lisanne Blok (24) is meerdere keren op uitzending geweest naar onder andere Irak, Afghanistan en Kosovo. Nu kijken de zussen samen terug op hoe het was om je vader op missie te zien gaan en wat voor impact dat had op hen als kinderen. Ook de tijd na zijn thuiskomst blijft bij hen hangen.
Zwaarste missie
"Ik zou Afghanistan wel omschrijven als één van de zwaarste missies," zegt Louise terwijl ze naar haar zus kijkt. "Onze vader was toen zo lang weg en het contact was vrij weinig. Daarbij kwam nog dat de omgeving waar hij zat gevaarlijk was. Tijdens die missie hebben we elkaar weinig gesproken."
‘De omgeving waar hij zat was gevaarlijk’
Serieuze reden
"Onze vader was toen vier en een half maand weg," zegt Lisanne. "WhatsApp was afgeschermd om de veiligheid van de militairen te waarborgen. Toen besefte we wel echt dat het menens was en dat onze vader daar was met een serieuze reden. We hebben hem toen een paar keer gesproken op een thuisfrontdag in een ruimte waar je kon videobellen. Dat was dan maar een paar minuten. Het lijkt me lastig voor het ministerie van Defensie om dit soort dagen meer in te plannen, maar voor jonge kinderen is een moment van een paar minuten echt te weinig. Dit zou best meer mogen worden."
Missen
"Het was voor mij een belangrijk jaar dat ik mijn vader moest missen," zegt Louise. "Ik zat in groep 8 en ik weet nog dat we toen de eindmusical gingen opvoeren en ik een gezicht in de zaal mistte. Ik vond het zo erg dat hij die musical op dat moment moest missen, als kind al. Ook al wist ik natuurlijk dat hij er niets aan kon doen."
©eigen beeld, Louise en Lisanne die hun vader bevorderen
Zorgen
"Ik had dat niet toen ik klein was, maar nu ik eraan terugdenk vind ik het wel jammer dat hij die momenten heeft moeten missen. Het was ook zwaar voor onze moeder”, zegt Lisanne. "We gingen naar een gastouder omdat onze moeder 32 uur per week werkte. Louise ondersteunde mama door eten op te warmen of te koken en voor mij te zorgen."
Machteloos
Louise herinnert zich nog goed welke emoties ze had tijdens de missies van haar vader, maar het was moeilijk voor haar om deze te uiten. "School ging niet lekker, ik voelde me niet op mijn plek en miste een connectie met kinderen uit mijn klas, waardoor het eenzame gevoel werd versterkt. Op school was er weinig begrip van zowel leerlingen als docenten. Gelukkig was er thuis wel ruimte voor mijn verdriet, maar we spraken nooit echt over ons gemis. Als kind sta je machteloos in zo’n situatie”
‘We spraken nooit over ons gemis’
Delen
"Ik wilde mama hier ook niet mee lastigvallen," zegt Lisanne terwijl ze haar zus aankijkt. "We wisten allemaal van elkaar dat we papa misten, meer hoefden we niet te delen."
Uitspreken
Louise geeft toe dat ze het nu anders zou aanpakken. "Nu zou ik me veel meer uitspreken over mijn gevoelens, maar dat komt misschien omdat ik nu ouder ben en lekkerder in mijn vel zit."
Om de emoties van kinderen te ontdekken adviseert Marinda om met hen een rollenspel te spelen. “De taal van kinderen is niet de taal van volwassenen, maar met een rollenspel.” Zegt kindercoach Marinda. “Bijvoorbeeld met de barbies of lego kunnen kinderen in hun rol veel gaan beleven. Als ouder kan je dan merken dat het in dit spel kan gaan over iemand die wordt gemist, iemand die verdriet heeft of iemand die in een vliegtuig stapt.” Spel “Binnen het spel kan een kind zijn emoties tonen zoals agressie. Dit heeft allemaal te maken met het verwerken van een emotie. Een kind wil iets kwijt in dat spel.” Als kindercoach raadt Marinda de ouders aan om ook met hun kinderen te gaan spelen. “Zonder afleidingen even spelen met je kind kan je veel leren over de emoties die een kind bij zich draagt.” |
Bomaanslag
Er is een heftig moment geweest dat de zussen zich allebei nog goed kunnen herinneren. "Als papa op missie was, vertelde hij nooit iets over wat er bij hem afspeelde," zegt Louise. "Ik weet nog goed dat we op een ochtend vlak voordat we naar school gingen werden geroepen door onze moeder. Mama had bericht gekregen van het ministerie van Defensie dat er een bomaanslag was geweest en dat daarbij iemand om het leven was gekomen."
‘Er was iemand om het leven gekomen’
Shock
"Dit was een zeer heftige gebeurtenis. Toen ik het nieuws hoorde, was ik in shock. Mama verzekerde ons dat het niet om onze vader ging. Er was ook veel op tv te zien op dat moment, daarom had mama dit denk ik ook aan ons verteld," zegt Lisanne.
Duidelijkheid
Nadat hun vader weer thuis was van de missie, vertelde hij dat er meer aanslagen waren geweest. "Hij wilde ons tijdens zijn missie niet ongerust maken. Ik vond het fijn om deze uitleg te horen. Papa gaf aan dat hij verder niets wilde delen over zijn missie, omdat wij zijn situatie in Afghanistan niet kenden. Het was fijn om van hem te horen waarom hij niet over alles wilde praten, dat gaf ons ook meer duidelijkheid."
‘Wij kenden zijn situatie in Afghanistan niet’
Nieuwsgierig
"Na een missie waren Lisanne en ik wel nieuwsgierig naar papa's verhalen," legt Louise uit. "Maar er werd nooit gesproken over wat papa tijdens een missie had gezien. Dit accepteerden wij. Hij had het uitgelegd aan ons waarom hij er liever niet over sprak en dat was genoeg.”
Antwoorden
"Ik ken papa ook niet anders," vult Lisanne aan. "Ik was er wel eens mee bezig en vroeg me af wat papa's werk inhield, maar als we hierover een gesprek hadden, waren de antwoorden altijd vaag. We hadden het meer over wat wij hadden gedaan in de tijd dat hij weg was. Hij vertelde tijdens het avondeten wel wat, zoals wat ze daar aten, maar we bespraken geen heftige gebeurtenissen. Dat heeft er denk ik ook wel toe geleid dat ik daar verder geen vragen over stel. Dit begrijp ik nu ik ouder ben beter."
“Nu begrijp ik dit beter”
Eenmaal thuis na een missie gingen we altijd op de bank zitten met het hele gezin. Mijn vader nam zijn belangrijkste tas mee de woonkamer in. Daar zaten vaak cadeautjes in die hij mee had genomen. Na zijn missie in Macedonië gaf hij mij een matroesjka als cadeau, die ik nog steeds koester. Pas op mijn zeventiende begon ik echt nieuwsgierig te worden naar zijn ervaringen. Ik denk dat dit deels komt doordat je naarmate je ouder wordt, beter kunt voorstellen wat er allemaal kan gebeuren tijdens zo'n missie. Op een thuisfrontdag werd een presentatie gegeven over de missie en het kamp in Mali waar mijn vader destijds verbleef. Een collega van mijn vader was net teruggekomen uit Mali en liet foto's zien. Woestijn Ik zag een rode woestijn met de ingang van het kamp waar mijn vader verbleef. Op een andere foto zag ik kinderen die hun armen door het hek staken en om eten vroegen. Het was hartverscheurend om te zien dat de militairen de kinderen geen eten mochten geven, omdat het gevaarlijk kon zijn voor de gezondheid van de kinderen en de spanningen in de gemeenschap zou kunnen verhogen. Ik kon me niet voorstellen hoe moeilijk het moest zijn om daar te staan en deze kinderen niet te kunnen helpen met een simpel sneetje brood. Bommen Er kwamen ook foto’s voorbij van lokale burgers die waren geraakt door bommen. Een oude man lag op een bed en een klein jongetje zat bij iemand op schoot. Deze foto's lieten me beseffen dat mijn vader niet alleen ver weg was van huis, maar ook dagelijks geconfronteerd werd met gruwelijke gebeurtenissen en de gevolgen van oorlog. Het brak mijn fantasiewereld op en deed me beseffen dat het daar heftiger was dan ik me had voorgehouden. Belast Als kind werd ik nooit belast met de gruwelijkheden die mijn vader heeft gezien. Mijn ouders wilden me beschermen tegen deze zware realiteit en dat begrijp ik. Maar ze wilden de realiteit niet bij ons weghouden. De foto’s waren dan wel confronterend, maar het was de waarheid en die hield onze moeder niet bij ons weg. |