Een bruin hoofd staarde me aan via het beeldscherm van mijn telefoon. Mijn vader had een flinke kleur op zijn gezicht van de zon in Mali. Het geluid was goed en mijn vader en ik vertelden elkaar wat we die week allemaal hadden gedaan. Ik kon me niet herinneren dat ik vroeger bij andere missies zo goed contact heb gehad met mijn vader. De missie naar Mali is de enige missie waarbij we goed en veel contact hebben gehouden via de telefoon. Weinig contact Dit ging heel anders als toen ik 7 jaar was en mijn vader op missie was naar Irak. Zodra hij verdween achter de deuren op de Militaire Vliegbasis Eindhoven was er geen garantie dat we een paar dagen later elkaar via een webcam zouden zien. We spraken af brieven en pakketjes naar elkaar te sturen. We verstuurde gesealde kaas, drop, knuffeltjes en boeken naar hem. Toen er een nieuw Harry Potter boek uitkwam, wilde papa dat ook graag lezen en dat hadden we naar hem op gestuurd. Thuisfrontdagen Tijdens een missie werden er vanuit het ministerie van Defensie dagen georganiseerd waarop alle gezinnen en families van uitgezonden militairen samen kwamen om leuke dingen te doen, ook wel thuisfrontdagen genoemd. Videobellen Tijdens de missie van Irak in 2004 was er één activiteit waar we naar uitkeken: het videobellen. Op het terrein van de thuisfrontdag was een container of een ruimte ingericht met beeldschermen en computers waardoor we konden videobellen met hem. Soms was de verbinding goed en kon je elkaar even spreken, maar dit duurde nooit lang. Het was altijd maar een paar minuten. Maar ondanks dat was het altijd fijn om elkaar even te spreken en te horen dat het goed ging. Contact Door de brieven en de foto’s en filmpjes die verstuurd werden via de mail hielden we contact en was papa altijd bij ons. Zeker bij missies waar contact minder is vanwege veiligheidsredenen of als het niet mogelijk is zouden extra thuisfrontdagen fijn zijn. Er is dan meer verbinding met andere gezinnen en meer mogelijkheid om elkaar te spreken. In 2004 e-mailde we filmpjes naar elkaar. Zelfs in de McDonalds zoals je hieronder kan zien. |
©Eigen beeld, filmpje voor mijn vader, 2004
Esther (13), Joëlle (10) en Myriam Francke (8) hebben hun vader, Jan Willem, tijdens verschillende missies ook bedolven met pakketjes, cadeautjes en werkjes. De laatste missie was naar Afghanistan twee jaar geleden. Het contact tijdens de missie verliep volgens hen goed. Er werd regelmatig gebeld en er werden brieven en pakketjes verstuurd.
©Eigen beeld, Familie Francke 2021
Quarantaine
Esther zit op de bank naast haar zusje en denkt aan de laatste missie. “Het was een vreemde missie”, stelt ze. “Papa ging niet direct op missie, want we moesten hem ergens naartoe brengen waar hij eerst nog in quarantaine moest. Dus het was niet echt uitzwaaien.” Joëlle valt haar bij: “Toen papa en mama zeiden dat papa voor lange tijd op reis ging voor zijn werk dacht ik dat het een grap was. Ik kon me niet voorstellen dat hij een half jaar weg zou zijn en niet bij ons op de bank zou zitten.”
‘Ik dacht dat het een grap was dat papa op reis moest voor werk’
Taart
Myriam probeert ook na te denken over deze missie. Alle geknutselde cadeautjes en brieven voor hun vader liggen uitgestald op tafel. Myriam pakt er een brief uit en leest voor: “Ik hoop dat de taart lekker was!” Toen hun vader nog in Nederland in quarantaine zat hadden ze samen met hun moeder een taart laten bezorgen bij hun vader. “Papa en mama waren toen twaalf en een half jaar getrouwd, zo kon papa daar ook een feestje vieren.”
©eigen beeld
Thuisfrontdagen "Toen Jan Willem weg was tijdens de coronaperiode, waren er geen thuisfrontdagen," vertelt Yvonne, de vrouw van Jan Willem. "Vanwege de beperkingen konden we niet veel leuke dingen doen. Als er meer thuisfrontdagen worden georganiseerd speciaal voor kinderen zou ik daar zeker naartoe gaan, omdat ik denk dat dit bijdraagt aan de connectie met hun vader die op afstand is. Maar helaas waren die er niet, dus we hebben er het beste van gemaakt. Zo hebben we bijvoorbeeld een slaapfeestje gehouden in de woonkamer en de hele middag spelletjes gespeeld met z'n vieren."
Yvonne voelde verder geen behoefte aan de hulp die Defensie bood. "Ik wist dat als er iets mis was, ik bij Defensie kon aankloppen om bijvoorbeeld met iemand te praten. Tijdens de missie hebben we veel steun gehad van mensen in onze kerkgemeenschap. Met drie jonge kinderen was die hulp en steun erg waardevol."
Getroost
Myriam pakt een knuffelbeer in een gevechtspak en omhelst het. "Deze beer heeft papa naar ons gestuurd, we kregen er allemaal één. Het heeft me vaak getroost en ik slaap er nog steeds mee." Tijdens de missie sliep Myriam ook vaak bij haar moeder in bed. "Ze had vaak heimwee naar haar vader, dus kroop ze bij mij," zegt Yvonne. "Gelukkig was er goed contact met Jan Willem, wat een grote troost was voor de kinderen. Jan Willem belde ongeveer twee of drie keer per week, maar als de kinderen druk waren met vriendinnetjes, hadden ze niet altijd behoefte om met Jan Willem te praten aan de telefoon."
"Het is ook goed dat de kinderen hun eigen leven oppakken wanneer ik weg ben," voegt Jan Willem toe. "Dat geeft mij ook rust."
Uit onderzoek onder militaire gezinnen blijkt 74 van de partners aangeeft dan hun kinderen uitkijken naar de berichten van hun uitgezonden vader of moeder.
“Als mijn man voor een langere tijd weg gaat, vragen de kinderen vaak om een shirt van hem”, vertelt kindercoach Marinda. “Mijn man draagt het kledingstuk dan al voordat hij weggaat en daarna gaat het naar de kinderen. Zij leggen het in hun bed en vallen in slaap met de vertrouwde geur van papa." Herinnering Contact tijdens een missie is belangrijk volgens Marinda “Al is het maar een foto, filmpje, brief of telefoontje. Het zorgt voor verbondenheid.” Marinda adviseert ook om je kind een foto te laten kiezen die speciaal voor hem of haar is, zodat hij of zij een mooie herinnering op de kamer heeft staan. “Mijn kinderen veranderen deze foto tussendoor ook, soms is het een foto van het hele gezin en soms alleen van hun vader.” |
Eerder naar huis
“Ik zou eigenlijk zes maanden wegblijven”, zegt Jan Willem. “Toen ik daar was werd me verteld dat de missie misschien zou worden ingekort. Ik was in Afghanistan om daar de legertroepen weg te halen en de verplaatsing naar Nederland te regelen. Omdat het nog voor lange tijd onzeker was of ik eerder terug naar huis mocht, heb ik dit eerst voor mijzelf gehouden. Ik wilde de kinderen en mijn vrouw er ook niet mee verwarren, want dat zou een grote teleurstelling zijn. Toen het zeker was vertelde ik dit aan mijn vrouw en lieten we de kinderen bijna hun hele aftelkalander inkleuren.”
Aftellen
Bij Myriam roept dit een fijne herinnering op. “Ik telde elke dag af naar papa zijn thuiskomst. Ik had een soort slang waar ik elke dag een hokje van inkleurde”, zegt Myriam lachend. “Mama zei dat ik meer hokjes moest inkleuren en ik vroeg steeds of ik al mocht stoppen. Ineens waren er nog maar twee blokjes open en dat betekende dat papa al over twee nachtjes thuis zou komen.”
©Eigen beeld, knuffel en werkjes van Esther, Joëlle en Myriam
"Aftellen kan een mooie manier zijn om je kind te betrekken bij het proces”, zegt kindercoach Marinda. “Hierdoor wordt de wachttijd ook tastbaarder, zodat je kind de periode dat papa of mama weg is beter kan begrijpen. Om een kind inzicht te geven in hoelang iets nog duurt kan een kleurplaat waarbij er steeds meer vakjes een kleurtje krijgen helpen.” Scheurkalender "Wij gebruikten een scheurkalender. Doordat het blok steeds dunner werd na elk velletje kwam het weerzien dichterbij. Het dagelijks afstrepen van onze zelfgemaakte kalender was een soort ritueel, zo telden we elke dag af naar zijn thuiskomst.” |
Vaderdag
“Papa kwam toen voor Vaderdag thuis”, zegt Joëlle en ze pakt een werkje van tafel. “We hadden toen van papier overhemden gevouwen en deze versierd voor hem.”
Er was wel iets anders aan het ophalen van hun vader, volgens Esther. “Hij zou deze keer niet op een vliegveld in Nederland landen, maar in Duitsland”, legt Esther uit. “Hij zou dan met een busje thuis worden gebracht, maar dat vonden mijn zusjes en ik helemaal niet leuk, omdat we hem graag ergens wilden ophalen.”
“Toen hebben we op een parkeerplaats bij Apeldoorn afgesproken”, zegt Jan Willem terwijl hij foto’s laat zien van een omhelzing met Joëlle.
©Eigen beeld, Joëlle en Jan Willem in 2021
Mijn brieven Op de keukentafel lag een envelop met mijn naam erop. Ik keek en wist dat het een brief van mijn vader zou zijn. Ondanks het vele contact via onze telefoons bleven we elkaar brieven en pakketjes sturen. De verbinding met elkaar was door het vele videobellen veel sterker geworden, maar het leukste vond ik nog steeds het schrijven van brieven en het versturen en ontvangen van pakketjes. Het fleurde mijn hele dag op als er na een zware schooldag een brief op mij lag te wachten |
©Eigen beeld, brief van mijn vader, 2015
Volgende deel - Herenigd na de strijd: Ik heb je gemis